διάλογος.

Δουλειά του Jan Švankmajer.

Να κι άλλο ένα που με βάρεσε κατακέφαλα. Ο διάλογος. Ένα από τα ποιο χρήσιμα και σημαντικά εργαλεία του ανθρώπου.  Η επικοινωνία. Αυτή η λεκτική συνύπαρξη. Βασικά όχι, δεν είναι μόνο λεκτική και δεν είναι πάντα συνύπαρξη μαλακία είπα. Μια ματιά, ένα νεύμα, μία ανεπαίσθητη κίνηση ένας μορφασμός όλα είναι διάλογος. Δεν είναι απαραίτητο να είναι προσανατολισμένος. Μπορεί να απευθύνεσαι παντού σε κάποιον συνάνθρωπο σου ως και τον τοίχο του δωματίου σου. Κάποιοι το χουν φτάσει αλλού και  απευθύνονται  στο μεγάλο αφεντικό ( όπως είπε και το σφάλμα) ενώ κάποιοι άλλοι κάνουν διάλογο με τον ίδιο τους τον εαυτό με το εγώ τους. Γαμάει. Και δεν είναι πάντα  συνύπαρξη . αν ήταν πάντα συνύπαρξη θα ταν βαρετός ρε φίλε. Εγώ τον προτιμώ «χαρντκορε» . Να πέφτουν απόψεις η μια πάνω στην άλλη, οι συζητήσεις να κρατάνε ώρες και να μην οδηγούν πουθενά σε καμία κοινή γνώμη αποδεκτή απ’ όλους  παρ’όλα αυτά να είναι εποικοδομητικός. Να σου μένει πώς να σου τα το πω, να κάθεσαι και να τον θυμάσαι. Να τον σκέπτεσαι. Να σκέπτεσαι γενικότερα . Γουστάρω γενικώς τέτοιες φάσεις. Ξέρεις φωνές μερικές φορές, λίγος χαβαλές , επίκριση ιδεών , μια ομορφιά σκέτη. Μάλλον αυτό που περιγραφώ είναι ο πλουραλισμός. μάλλον. Βασικά δεν πα να νε ότι θέλει εμένα μ’ αρέσει. Γειά τώρα.

κάτι που μ'άρεσε.

Πανεμορφο. Με γάμησε ψυχολογικά παντελώς οφείλω να πω. Έξυπνο ρε φίλε . να κάτι που χει νόημα όχι σαν τον απλό ρηχό κωλοσινεμά. Μου άφησε κάτι  σαν τέλειωσε. Άλλο ένα ξενύχτι. Κάθισα και το σκεπτόμουν. Ώστε αυτό είναι  τι μου ετοιμάζουν. Να ποιο μέλλον μου επιφυλάσσει η κοινωνία που με αγαπά και με στηρίζει σε κάθε σκαλοπάτι της γαμημένης ζωής μου. Σκατά ρε φίλε. Κατάλαβα πράγματα. Βασικά δεν κατάλαβα , τα χα καταλάβει από καιρό αλλά το δα μποστά στα μάτια μου και είναι άλλο πράγμα να το βλέπεις έτσι ωμό. Ναι , δεν κατάλαβα απλά το συνειδητοποίησα περισσότερο. Τα οικογενειακά στερεότυπα και οι «ηθικοί» κανόνες. Οι συμβουλές δασκάλων συγγενών για το πώς πρέπει να φέρεσαι , πώς να μεγαλώσεις, ποιους να κάνεις παρέα, τι να διαβάζεις γάμησε τα. όλα οδηγούν σε αυτό. Όλα υπηρετούν και συντελούν στον σκοπό που οι άνθρωποι  κατάντησαν να γεννιούνται. Για να ενταθούν στον καπιταλισμό ρε φίλε, σε αυτήν την σκατοφάμπρικα, που είναι το όνειρο των βολεμένων, η πραγματικότητα των συμβιβασμένων, οι μοίρα των «πιστών» (δεν αναφέρομαι μόνο στους θρησκευόμενους, άλλωστε οι πραγματική θρησκεία που κρύβετε πίσω από όλες είναι αυτή της ιδεολογίας του ιδίου του συστήματος και δυστυχώς όλοι μας λίγο πολύ είμαστε “θρήσκοι”). Τέσπα μην ξεφεύγω και το γαμάω. Η ταινία έσπειρε. Τουλάχιστον κατ εμέ. Δουλειά του Santiago 'Bou' Grasso, βασισμένη σε ιδέα του Patricio Plaza. Γραφιστική επιμέλεια από τους  Santiago Grasso / Patricio Plaza. Αυτά.

λίγοι στίχοι για την αλήθεια.

Μόνος ανάμεσα σε μασκοφορεμένα πολιτισμένα υδρίδια
Νιώθεις πως κατεδαφίζονται κτίρια
Που στεγάζουν εκατομμύρια
Ανθρωπόμορφα όμορφα μεν αλλά δε υποχείρια
Πες μου τι έχεις να πεις
Πες μου
 Όσο ακόμα μπορείς
Όσο ακόμα είμαι υπό επήρεια
Του μισητού ψυχοτρόπου που λέγεται αλήθεια
Που ανοίγει οφθαλμούς
Ξυπνάει ψυχές
Βγάζει επαναστάτες έξω από τα σπίτια
Που ανοίγει οφθαλμούς
Ξυπνάει ψυχές
Πρέπει να γίνει συνήθεια
ανοίγει οφθαλμούς
Ξυπνάει ψυχές
Το όνομα της αλήθεια
Ξυπνάει ψυχές
Το όνομα της αλήθεια. Αλήθεια.
                                                                                               Skane.3.18.

Κάτι που μπερδεύει.

                 Δεν ξέρω τι θέλω να γίνω. Μάλλον θέλω κάθε μέρα να αλλάζω μορφή. Δεν ξέρω τι θέλω να γίνω μάλλον  θέλω καθημερινά να μετασχηματίζομαι για να μην μπορώ να ξέρω τι θα είμαι αύριο, για να μην μπορώ να μαντέψω τι θα μου ξημερώσει, να μην ξέρω τι θα γίνει. Έτσι αφού τίποτα δεν θα είναι  σίγουρο, θα μπορώ να απολαμβάνω και να βιώνω στο έπακρο την κάθε μου στιγμή. Δεν ξέρω τι θέλω να γίνω μα μάλλον θέλω κάθε μέρα να κάνω κάτι διαφορετικό από αυτό που έκανα χτες, μάλλον θέλω κάθε μέρα να γνωρίζω κάτι καινούργιο, να αποκτώ κάθε μέρα και μια νέα εμπειρία, και ένα νέο όνομα.
                
Γιατί αν κάτι μένει ίδιο για πάντα, ξέρω ότι κάποτε σκουριάζει. Ξέρω ότι κάποτε χάνει την αξία του στα μάτια των άλλων αλλά και στα δικά του γιατί ξεχνά τον πραγματικό σκοπό του, τα πρωταρχικά του όνειρα. Δεν ξέρω, δεν ξέρω… Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν ξέρω. Αλλά πάω στοίχημα ότι ούτε εσύ ξέρεις. Μπορεί να νομίζεις ότι ξέρεις ή να υποκρίνεσαι και να δείχνεις ότι ξέρεις όμως το ξέρω  ότι δεν έχεις ιδέα ούτε και εσύ. Τι λες, θες να ψάξουμε παρέα;  γιατί καθώς θα ψάχνουμε να βρούμε αυτό που θεωρούμε χαμένο μπορεί να χαθούμε και εμείς οι ίδιοι αλλά τουλάχιστον τότε, θα έχουμε ο ένας τον άλλον... Η μήπως όχι;
                 
Δεν ξέρω , δεν ξέρω… αλλά αφού δεν ξέρω δεν με εμποδίζει τίποτα από το να υποθέτω, να μαντεύω και να ελπίζω, δεν μπορείς να μου το απαγορεύσεις. Τι ; νομίζεις ότι μπορείς; εδώ κάποιοι πιστεύουν σε ένα ανώτερο ον που τους κυβερνά από τα σύννεφα, που παρακολουθεί και ακούει τον καθέναν τους. Άσε μας ρε.
                
Και εσείς που ξέρεται και όλο περηφανεύεστε ότι ξέρετε, για πέστε μου είστε ευτυχισμένοι που ξέρετε ; και αν ναι, τι είναι για σας η ευτυχία; θα σας ακούσω. Αν ο ορισμός σας συμπίπτει με τον δικό μου θα έρθω και θα σας ρωτήσω για να μάθω και γω. Τόσο απλά.
               
Βασικά  όχι. Άστο . δεν θέλω να ακούσω τον ορισμό σας  περί της ευτυχίας, ούτε θα έρθω να σας ρωτήσω. Θα πάρω το ρίσκο να μην ξέρω. Θα πάρω το ρίσκο να μην μάθω ποτέ. Θα πάρω το ρίσκο να μάθω. ΔΙΟΡΘΩΣΗ. Θα πάρω το ρίσκο να μάθω μόνος μου.
                
Δεν ξέρω τι θέλω να γίνω. Μάλλον θέλω κάθε μέρα να αλλάζω μορφή. Μάλλον θέλω κάθε μέρα να αποκτώ και ένα καινούργιο όνομα. Μάλλον, θέλω να συνεχίζω να μην ξέρω τι θέλω για να μπορώ ετσι κάθε μέρα να το μαθαίνω σιγά-σιγά.
                                                                                                       
 Αν κάποιον μπέρδεψα συγγνώμη. Αν κάποιον πάλι προβλημάτισα ευχαριστώ.
                                                                                                                                                

Πάνω, κάτω και ευθεία.

     
Όλη η ζωή του ανθρώπου είναι μια τεράστια σειρά από σκαλοπάτια. Το κάθε τι στην ζωή του αποτελεί και ένα σκαλοπάτι και όλα παρέα διαμορφώνουν την ατελείωτη σκάλα που λέμε βίο. Η γένεση όπως είναι λογικό αποτελεί το πρώτο σκαλοπάτι. Η πρώτη επαφή με το περιβάλλον , οι πρώτες εντυπώσεις ,τα πρώτα πρόσωπα (η οικογένεια) που γνωρίζει ο καθένας μας, είναι τα αμέσως επόμενα. Αρχικά τα σκαλοπάτια είναι μικρά γιατί ο άνθρωπος  στην παιδική του ηλικία δέχεται βοήθεια από τον περίγυρο του. Όσο κάποιος μεγαλώνει , μεγαλώνουν και τα σκαλοπάτια. Το κάθε τι είναι σκαλοπατι. Οι πρώτες επαφές με την κοινωνία, το σύστημα, ,οι φιλίες, οι αγάπες, η κάθε μια δυσκολία, η κάθε μια ευχάριστη η δυσάρεστη εμπειρία, όλα είναι σκαλοπάτια.

Ο κορμός, ο άξονας στον όποιο στηρίζετε η σκάλα αυτή , είναι η φύση , αφού η φύση είναι και ο μόνος απόλυτος κανόνας.

Κάθε άνθρωπος έχει την δική του κλίση της σκάλας. αυτοί που δραστηριοποιούνται ,προσπαθούν,  συναντάνε και υπερνικάνε δυσκολίες, γνωρίζουν πρόσωπα ,καταστάσεις, σκέπτονται παραπέρα από το τι θα φάνε το μεσημέρι , αντιμετωπίζουν κάθε ένα εμπόδιο που βρίσκουν μπροστά τους και μαθαίνουν από μικροί να έχουν πίστη μόνο στον εαυτό τους και στους πραγματικούς τους φίλους, να βασίζονται μόνο πάνω στις δικές τους δυνάμεις, κατ εμέ ακλουθούν ένα μονοπάτι δύσβατο, μια σκάλα ανηφορική που τα σκαλοπάτια της ολοένα και μεγαλώνουν. Αντιθέτως υπάρχει και η άλλη κατηγορία ανθρώπων που επιλέγουν ή αναγκάζονται να είναι αδύναμοι, να πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης από άλλους και να μην τολμούν ποτέ να αντισταθούν από φόβο μην λυγήσουν τελείως, αυτοί που πέφτουν ή αυτούς που κάποιοι ρίχνουν στο επίπεδο των ψυχοτρόπων , του αλκοολισμού και της φανατισμένης και άσκοπης βίας ακολούθουν ένα μονοπάτι κατηφορικό, με σκαλοπάτια που όλο και ψηλώνουν γιατί κάθε ένα βήμα προς τα κάτω είναι όλο και πιο απότομο, κάθε βήμα προς τα κάτω θυμίζει όλο και πιο πολύ πτώση. Η χειρότερη από τις κατηγορίες ανθρώπων είναι όμως αυτοί που επιλέγουν να περπατάν σε ένα ατελείωτο ίσωμα. Μια σκάλα χωρίς σκαλοπάτια. Βασικά όχι. Τα σκαλοπάτια υπάρχουν αλλά είναι τόσο μικρά και ασήμαντα που σχεδόν δεν μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει που τελειώνει το ένα και που αρχίζει το επόμενο. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που επέλεξαν τον εύκολο δρόμο. Ούτε δυσκολίες , ούτε λάθη, ούτε νίκες και δικαιώσεις. Κάθε εμπειρία που ζουν, κάθε μέρα τους είναι τόσο μονότονη ,τόσο «κανονική» , τόσο προβλέψιμη που δεν ξεχωρίζει από την προηγούμενη. Σπίτι , αμάξι, δουλειά, σπίτι. Ύπνος ,φαί, ξύσιμο ,διάλλειμα από το ξύσιμο για φαί ,και πάλι ξύσιμο, φαί ,τηλεόραση ,ύπνος. Υπέροχα. Τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά γιατί πολύ απλά τίποτα δεν συμβαίνει . Τίποτα δεν έχει σημασία γιατί δεν υπάρχει τίποτα που να την προξενεί. Μια κατάσταση ολοκληρωτικής αδράνειας. Ένας ψυχικός θάνατος.

Υπάρχει όμως κάτι που κάνει τον άνθρωπο ξεχωριστό (γι' αυτό και πιστεύω ότι ο άνθρωπος με όλο του το είναι, είναι  τέλειος.). Κάθε ένας από μας μπορεί ανά πάσα στιγμή να αλλάξει την κλίση της σκάλας του. Μπορεί να ανέβει, να την κάνει ανηφορική,  δύσκολη ,γοητευτική, να ζήσει. Ή μπορεί  να αρχίσει να παίρνει και τον κατήφορο, να κάνει λάθη δίχως να καταβάλει ουδεμία προσπάθεια να τα διορθώσει ή να μάθει από αυτά. Από την άλλη μπορεί πάλι να μην κάνει τίποτα να πάρει τον «ίσιο» δρόμο, την σκάλα δίχως σκαλοπάτια. Μια ζωή δίχως χαρά, θλίψη, πόνο, ευτυχία, γέλιο ή κλάμα. Απλά μια συμμετοχή στο τίποτα. Μπορεί απλά κάποιος να καταλαμβάνει χώρο και τίποτα άλλο. Όσο όμως μπορούμε να αλλάξουμε την κλίση , υπάρχει ελπίδα και λόγος για ζωή.
          
Και βέβαια αφού η αρχή είναι το πρώτο βήμα, το πρώτο σκαλοπάτι προς το τέλος , πρέπει να υπάρχει και το τέλος. Το τέλος είναι αυτό που λέμε θάνατος. Είναι το τελευταίο σκαλοπάτι στο οποίο  μπορεί να ανέβει  ή να κατέβει ( ή απλά να συναντήσει στον ίσιο του δρόμο -αλλά μου την σπάει αυτή η έκδοση και την απαξιώ-) ο άνθρωπος. Η σκάλα βεβαίως δεν τελειώνει. Όχι , η σκάλα δεν τελειώνει ποτέ. Το τι υπάρχει μετά από το σκαλοπάτι θάνατος είναι αυτό το τόσο μυστηριώδες και ρομαντικό πράγμα που ο άνθρωπος έχει ονομάσει “θεό”. Του έχει δώσει πολλά ονόματα για παράδειγμα Αλλάχ, Χριστός, Βούδας, Σίβα κ.α. Αλλά δεν πιστεύω να είναι τίποτα από όλα αυτά. αυτά είναι απλά δημιουργήματα ή αν θέλετε κάποιοι άνθρωποι που έκαναν την διαφορά και θεοποιήθηκαν. Τεσπα , το “θεός” είναι απλά ο χαρακτηρισμός όλων αυτών των μυστηρίων σκαλιών που ακολουθούν μετά τον θάνατο.
        
Και τώρα μια τελευταία φιλοσοφία :  Το χρέος που έχουμε σαν άνθρωποι είναι να διαλέγουμε μόνοι την κλίση της σκάλας μας και να  μετακινούμαστε στο επόμενο σκαλοπάτι μας με πλήρη αυτογνωσία του ότι εμείς οι ίδιοι το επιλέξαμε και κανένας άλλος.
        
                                                                                                              

Η ακμή της παρακμής.

Η ακμή της παρακμής
Το ανθρώπινο είδος
στο επικείμενο τέλος της αρχής
μην ανησυχείς
ότι θες να δεις θα δεις
το θέμα είναι και να μπορείς
από την αλήθεια να κρυφτείς
και να μάθεις να ζεις
στο σκοτάδι της σκουριασμένης σου ψυχής
παιδιά όλοι ενός θεού
συστηματικού οπαδού
της βρώμας,  του κακού
με κλαίουσα και γελούσα μάσκα για ατού
να κυβερνά από το υπερπολυτελές
κάστρο τ’ ουρανού
τους δούλους του με την απειλή του κεραυνού
τόσο άτρωτος
μα εξαρτάτε και αυτός από τον δικό μας τρόμο
την αμφιβάλλουσα πίστη αντ’ αυτού
με προσευχές για πασπαρτού
τον χρόνο τους περνούν
αρνούμενοι να δουν
έτσι, την νεκρή ζωή τους ζουν
με μόνη χαρά
αυτής της ενοικιαζόμενης κλειτορίδας
του ενοικιαζόμενου μαστού
να γεύονται χείλια δηλητηριασμένα
κατά την διεργασία του φιλιού
άνθρωποι ρίζες μιας εξίσωσης
άγνωστου βαθμού
με ρόλο δύσκολο , να καταναλώνουν, να μισούν
μέχρι στο απόλυτο μηδέν να βυθιστούν
σε δωμάτια γεμάτα υλικά και διαφημίσεις θα πνιγούν
θα πουν
πως δεν τους χώρεσε η κιβωτός
γιατί αγνώστοι τριγυρνούν
τραγούδια τραγουδούν
το παίζουν ξύπνιοι ‘ επαναστατούν
μα όταν έρθει η ώρα του πραγματικού αγώνα
αυτοί βαθιά
με όνειρα τον προγονικό πολιτισμό
θα επαναπαυτούν και θα κοιμηθούν.

Στο δωμάτιο με το κουτί Νο.2

Στο δωμάτιο με το κουτί

Οι μισοί απ τους κατοίκους υποκρίνονται πως ζουν

Και οι άλλοι μισοί είχαν αυτογνωσία αρκετή

Να παραδεχτούν πως είναι νεκροί

Εδώ και χρόνια

Αλλάζει το βλέμμα μας γρήγορα

Όπως και η πολύχρωμη εικόνα

Ζαλισμένα όνειρα

Τρέχουν με ταχύτητες φωτός

Στην πόλη του Παρθενώνα ακόμα

Φωτιά

Σε απέραντα, βρώμικα

Και αρρωστά στενά

Την λένε Αθήνα

Το ξέρω πως την έχεις γνωρίσει

Και κάπου κάποτε σε χει φοβίσει

Η κρύα στάση σου απέναντι μου άραγε

Ξένε περαστικέ

Τι να μου θυμίζει

Φορές που ο ήχος των δρόμων της θυμίζει

Την απόλυτη σιωπή πριν απ την γεννά

Εσύ μισείς εσένα και εγώ μισώ έμενα

Σημεία του σύμπαντος

Σε ένα μεγαλύτερο σημείο μαζεμένα

Μοιάζουμε όλοι… τόσο πολύ

Μα να ξέρεις πως διαφέρει

Δωμάτιο από δωμάτιο

Και κουτί από κουτί.

Γι’ αυτό κι υπάρχουν ομάδες

Από χιλιάδες, δραστήριους,

Διαφορετικά σκεπτόμενους,

Αγνώστους, άνομους,

Αστικούς νομάδες

Γίνονται μάχες

Διαμάχες πορείες

Άπατες

Διαφθορά και βρώμα

Η ψυχή σκουριάζει…

Χανόμαστε.

 

"Και όλα για το τίποτα αφού τίποτα στην τελική είμαστε τίποτα στα κύματα θύματα βότσαλα ασήμαντα που κινούνται όπως κινούνται και τα υδάτινα τα νήματα

Μα τίποτα δεν μένει  για πάντα τίποτα, το προς τα πού θέλω να κινηθώ τελικά επέλεξα και κίνησα το εγώ μου μέχρι που αντίθετα κινήθηκα."

                                                          -skane.3.18 
Εμπνευσμένο και γραμμένο με άξονα την παραγωγή του σφαλμάτος "ανια" ορίστε λινκ http://www.youtube.com/watch?v=V63s4RRdRNA&feature=plcp&context=C39853b6UDOEgsToPDskLAeIj6vNte36ZsDZlINhLv

Στο δωμάτιο με το κουτί.

Πάλι μόνος ,

                 
Μέσα σε αυτό το ,φαινομενικά, γεμάτο δωμάτιο που στην πραγματικότητα δεν εμπεριέχει απολύτως τίποτα ,μένει αιωνίως στεγνό από ζωή όπως και εγώ μένω στεγνός από συναισθήματα. Με άφησαν εδώ και μου είπαν να ζήσω ,να κλείσω τα μάτια μου και να αφήσω στην σωτηρία μου να με καθοδηγήσει ο ήχος από το κουτί , τον θεό αυτού το κόσμου, που πάντα ανακαλύπτω πως βρίσκετε στην γωνία του καταραμένου αυτού δωματίου και δυστυχώς όσο και να το καταραστώ όσο και να αρνούμαι να αποδεχτώ την ύπαρξη του σε τούτο τον χώρο, όσες φορές και να το χτυπήσω γεμάτος οργή , όσες φορές και να το κάνω χίλια κομμάτια αυτό πάντα επανεμφανίζετε εκεί , κάθε ώρα και στιγμή εκεί. Μερικές φορές μου δείχνει εικόνες από χώρες παραμυθένιες και άλλες φορές μόνο χιόνια , χιόνια και ήχους ακαθόριστους που κρύβουν μηνύματα , κακουργήματα, αριστουργήματα γεμάτα τρέλα . Τον  νιωθω να τρυπά τα ωστικά μου τύμπανα και να διεισδύει στις πιο απόκρυφες και απόκρημνες γωνιές του μυαλού μου και να μεταφέρει εντολές από ανώνυμους αφέντες . Φάε, γέλα , πιες, κοιμήσου, δούλεψε, κατανάλωσε, σπούδασε, βρες μια δουλειά , κάνε παιδιά , απόκτησε και αλλά υλικά αγαθά και ύστερα ψόφα , ψόφα ευτυχισμένος με ένα χαμόγελο να, ως τα αυτιά γαμημένε που πετυχες …ΕΙ , μου φωνάζω ξαφνικά .ΕΙ ! ξυπνά ρε! Ξύπνα πανάθεμα σε , ΠΕΤΥΧΕΣ? Τι  πετυχες? ναι σου είπαν ότι πέτυχες αλλά εσύ νιώθεις ότι πραγματικά κάτι πέτυχες? και αν ναι ,τι πέτυχες? Σε προκαλώ να μου πεις .ΕΙ.ΕΙ ξύπνα γαμώτο ξύπνα!

                
Και κάπως έτσι ανοίγω τους οφθαλμούς μου, λουσμένος στον ιδρώτα , μέσα στο ίδιο εκείνο δωμάτιο .και  το κουτί εκεί. Το ίδιο αυτό γαμημένο κουτί είναι ΚΑΙ πάλι εκεί, στην ίδια ακριβώς άκρη του χώρου και αρχίζει να μου λέει ότι όλα ήταν απλώς ένα κακό όνειρο και ότι τώρα πάει πέρασε , με μια φωνή στοργική, καθησυχαστική σαν μια μάνα που μεριμνά και αγωνίζεται να ηρεμίσει το μονάκριβο παιδί της.

              
Ώστε τελικά ήταν όνειρο ε? και πάει πέρασε ε? παει ε?...όνειρο όνειρο  όνειρο ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΗΤΑΝ ΟΝΕΙΡΟ? ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΓΑΜΩ ΓΙΑΤΙ? Ε όχι δεν θα το ξεχάσω, αρνούμαι να σβήσω από την μνήμη μου έστω και έναν από τους συλλογισμούς που έκανα στο «όνειρο» μου αυτό.

             
 Βγάζω την μάσκα, απαρνούμενος το είδος μου, την ράτσα μου, την ίδια μου την σάρκα, το όνομα, το πρόσωπο μου. ξαφνικά όμως πεθαίνω.

              
Τελικά ο κόσμος δεν δέχτηκε να με αφήσει να φύγω αλώβητος. Πέθανα, μπορεί όχι ευτυχισμένος και επιτυχημένος αλλά τουλάχιστον σκεπτόμενος πως ΑΝ ήθελα ,και είχα αποφασίσει να υποδουλουθώ στους γαμημένους κανόνες του κόσμου σας, θα ήμουν και εγώ επιτυχημένος και χαρούμενος σαν και εσάς , σαν ΟΛΟΥΣ εσάς. Αλλά σκέφτηκα, σκέφτηκα και αρνήθηκα και αυτή, φίλοι και συνάνθρωποι μου είναι και η μόνη διαφορά μας, εγω  κατάλαβα και αρνήθηκα. Εσείς σκεφτήκατε, καταλάβατε, μα δεν μπορέσατε να αρνηθείτε την προσφορά του σάπιου αυτού κόσμου.