τάσεις.

Σιγά-σιγά πεθαίνεις
Σου λέω ζήσε και μου λες δεν προλαβαίνεις
Άσε τις δικαιολογίες δεν με νοιάζουν ρε δεν το καταλαβαίνεις
Δεν πιστεύω στον θεό σου, δεν περιμένω λύσεις
Ουρλιάζω όσο αρνείσαι να σκεφτείς πριν να μιλήσεις
Κι αν νομίζεις ότι πέφτω πάλι έξω
Εσύ θυμήσου έπαψες, εγώ από την άλλη δεν φοβήθηκα να μπλέξω

Έχω τάσεις,
Τις σκέψεις που με πνίγουνε να τις κάνω προτάσεις
Γαμώ τις πολιτικές σου παρατάξεις τώρα έλα να με σπάσεις
Μιλώ όταν έχω βάσεις
Κάνε και συ το ίδιο να πάμε μπροστά
Αλλιώς καλύτερα κοιτά να σκάσεις

Λαβε θέσεις άμυνας και κράτα αποστάσεις
Αφήνομαι στην μάχη για το αύριο
Ενώ εσύ κρατιέσαι πίσω γιατί και καλά,
Έχεις πολλά καλά να χάσεις

Όλα είναι μάταια ˙
Έτσι όπως πας τίποτα δεν θ’ αλλάξεις.
Κανένα στόχο δεν θα φτάσεις.
Γιατί δεν θέλει μόνο λέγειν  μου μάθαν θέλει και πράξεις

Θέλει να πιάσεις
Τον κακό σου εαυτό, στην λάσπη να τον πετάξεις
Να τον πατάξεις και να τον διδάξεις
Να τον αναπλάσεις
Να διαβάσεις, να γνωρίσεις
ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ

Κρίνε για να κριθείς
Προσπάθησε όσο μπορείς
Τον υπεράνθρωπο να φτιάξεις.
Έτσι θα αλλάξεις.

Εσύ διαλέγεις

νευρα #2

Γύρω μου φάτσες αστείες
Στα δεκαεπτά όλα σκατά
Και οι σκέψεις περί ηθικής και ύπαρξης του είδους
Φέρνουνε ημικρανίες
Αδιέξοδα, σκαλώματα και φρίκη
Κλεισμένος μες το σπίτι
Όπου πάντα πάρων αυτοί οι φίλοι
Κολλητοί, ηλεκτρονικοί κάπως ύποπτοι και πλαστικοί
Μα όμως πάντα χαμογελαστοί
Τηλεοπτικοί εγκληματίες να πλασάρουν αηδίες
Και στην πιάτσα πρόβατα που φοράν φαρδιά
Να εκπροσωπούν κάποιες πλατείες

Αξίες, δεν έχω τον τελευταίο καιρό αναρωτιέμαι
Πόσο ακόμα να σας βλέπω θα αντέχω
Δεν συμμετέχω σε γιορτές και λες
Πως δε ζω τίποτα για να έχω
Αύριο να θυμάμαι
Εγώ όμως να ξέρεις δεν ταυτίζω το ζω με το κοιμάμαι

Είναι ακόμα μυαλά γεμάτα επανάσταση σκέψη και βρώμα
Εκεί που άλλοι δεν έχουνε τίποτα στην κούτρα να σκεφτούνε
Και πέφτουνε σε κόμμα, ακόμα
Αποκομμένος από το κάθε σώμα
Μέχρι να μπεις στο χώμα
Μ’ ένα χάος στόμα σαν κανένας
Θα ουρλιάζω το τίποτα ακόμα

βελονες

Κυνηγημένοι από τις σκέψεις μας
Ψάχνουμε καταφύγια στις σαχλές στιγμές
Τις σαχλής πραγματικότητας μας
Και εναποθέτουμε όσο πραγματικό εαυτό μας έμεινε
Σε κακογραμμένους στίχους.

Είναι οι ιδέες, οι ιδέες μας,
Αυτές που θα σφάξουν κάθε στρατηγό
Θα καταστρέψουν κάθε όπλο και στρατό
Για να αφανίσουν αυτές τον κόσμο πρώτες.

Αν δε το κάνω εγώ,
Τότε θα το κάνει κάποιος άλλος
Όποτε είστε χαμένοι από χέρι.
Όποτε  αρχίστε να κλαίτε ή να βελτιώνεστε.

Δεν είμαστε τίποτα παρά μόνο σωματίδια ύλης
Που ψάχνουν την ουσία μέσα στην σκόνη
Μέχρι να γίνουν σκόνη ή στάχτες
Από τον παλιό τους εαυτό.

Δεν είμαστε τίποτα, είμαστε όμως μόνοι.
Μόνοι, εμείς και η μοναξιά μας.
Τουλάχιστον οι μοναξιές δεν είναι πολλές
Γιατί αν ήταν πολλές μπορεί να έμοιαζαν με τους φίλους μας
Και να νομίζαμε εσφαλμένα ότι η φιλία είναι τόσο χάλια.

Δεν είμαι ματαιόδοξος, ούτε καταθλιπτικός
Εσείς είστε ονειροπόλοι
Και δεν αξίζει να είσαι ονειροπόλος
Αν υπακούς στο ξυπνητήρι που βρίσκεται μες στο κεφάλι σου

Δεν είσαι εσύ, εσύ
Και εμείς οι άλλοι
Ο καθένας εσύ είσαι εσύ
Και μαζί όλοι οι άλλοι σου

Πολύπλευρες προσωπικότητες
Με λαβύρινθους για μυαλά
Και σκηνές θεάτρου για πρόσωπα
Λένε καλημέρες σε άλλο τόσο αγνώστους περαστικούς
της ζωής τους.
Και μετά υποτίθεται ότι πρέπει να είμαστε ειλικρινείς.

Θα είμαστε τυχεροί αν μπορέσουμε να αφαιρέσουμε
Το προσωπείο και να αντικρύσουμε τον καθρέπτη
Χωρίς να πεθάνουμε μέσα σε εμέτους αηδίας.
Αυτοί είμαστε λοιπόν, βελόνες.

Βελόνες, φτιαγμένες ανορθόδοξα
Με αμβλέα άκρα
Και ακονισμένες κεφάλες.



Δεν το ζούμε στο δρόμο
Αλλά προσέξτε που πατάτε από δω και περά.
Και ξέρεις ε,
Κοίτα οι σόλες σου να είναι σκληρές
Και τα κορδόνια σου δεμένα σφιχτά
Γιατί αν φας τα μούτρα σου
Θα πονέσεις περισσότερο.

Μα ακόμα κι αν δεν πέσεις,
Ακόμα κι αν δεν τρυπηθείς
Εμείς και πάλι θα σε ενοχλούμε σιχαμένε
Γιατί σε αναγκάσαμε να έχεις σκληρές σόλες
Και οι σκληρές σόλες δημιουργούν κάλλους.

Μπου! Χαχα.