Rap Live 19/07 στο Κάτω Πολυτεχνείο για την οικονομική ενίσχυση των συλληφθέντων στις 15/07

Στις 15/07 με αφορμή την ψήφιση του πρώτου σκέλους του τρίτου μνημονίου, ως έκφανση των κοινωνικοπολιτικών αναταραχών, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα. Ένα από τα αναρχικά μπλοκ  επέλεξε την συνειδητή σύγκρουση στο δρόμο με τα σώματα της κρατικής καταστολής. Κατά την διάρκεια των επεισοδίων υπήρξαν συλλήψεις ατόμων που είτε έτρεχαν να γλυτώσουν, είτε προστάτευαν τους συντρόφους τους, είτε βρισκόταν σε οπισθοχώρηση μέχρι την επόμενη επίθεση.

Εμείς ως κομμάτι του κόσμου του αγώνα, στεκόμαστε δίπλα στους ομήρους του κράτους και οργανώνουμε το παρών live για την οικονομική τους ενίσχυση ως ένδειξη έμπρακτης αλληλεγγύης και για να γίνει σαφές ότι κανένα άτομο δεν θα μείνει μόνο του απέναντι στην επίθεση της κυριαρχίας.

Το παρών live δεν είναι απλά μια εκδήλωση εργαλειακού χαρακτήρα αλλά για μας αποτελεί πολιτική δράση, κομμάτι των κινητοποιήσεων που στοχεύουν στη σύγκρουση με το υπάρχον και την αναβάθμισή της. Θεωρούμε το rap ως ένα εξεγερτικό μέσο και προκρίνουμε την ανάπτυξη της εξεγερτικής τέχνης ευρύτερα, δίνοντας της πολιτικά χαρακτηριστικά μέσω της οριζόντιας συνδιοργάνωσης των εκδηλώσεων, την παραγωγή συνδιαμορφωμένου ενιαίου λόγου από τους συμμετέχοντες και το σπάσιμο του δίπολου πομπού-δέκτη, καλλιτέχνη-ακροατή με σκοπό την εναντίωση στην παθητικότητα που επιβάλει η κοινωνία του θεάματος.

Για μας η σύγκρουση δεν είναι η “ακραία” έκφανση του κοινωνικού αναβρασμού ούτε μια πρακτική που εφαρμόζεται μόνο υπό συνθήκες εξόφθαλμης καταπίεσης από την εξουσία, αλλά είναι η προσωποποίηση της συνείδησής μας και του πάθους μας για ελευθερία ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας και εκμετάλλευσης, ενάντια στην κανονικότητα, τον μικροαστισμό, την δια της βίας, επιβαλλόμενη τάξη και ασφάλεια. Είναι ο πόλεμος μας ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, είτε αυτά σε φυλακίζουν είτε σου δίνουν δουλειά.

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ' ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ

ΚΑΝΕΙΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΠΙΘΕΣΗ

όλα δένουν, ex nihilo, το μίασμα, σκλάβος.

19/6: Rap Live στην Vancouver Apartman για την οικονομική ενίσχυση της κατάληψης και της Αντιεκπαιδευτικής Επίθεσης..

 

Ραπ live, για την οικονομική ενίσχυση της κατάληψης Vancouver Apartman και της Αντιεκπαιδευτικής Επίθεσης.

Μια δράση καθαρά πολιτική, προϊόν συνδιαμόρφωσης από το μίασμα, εμένα, τον σαφώς αντίθετο, τον ex nihilo και της αναρχικής μαθητικής ομάδας Αντιεκπαιδευτική Επίθεση. Συνελεύσεις, πολιτική ζύμωση και συνδιοργάνωση από πολιτικά υποκείμενα, κόντρα στην παθητικότητα και τον πρακτικισμό της άκριτης εργαλειακής χρήσης των καλλιτεχνών από το πολιτικά εγχειρήματα για θεαματικούς σκοπούς. 

Οι εμπορευματικές σχέσεις αποδομούνται όταν καλλιτέχνες και πολιτικά εγχειρήματα αλληλεπιδρούν, δομούν σχέσεις πολιτικές, σχέσεις συντροφικές και πραγματώνουν από κοινού  δράσεις. Για εμάς τα κινηματικά lives, δεν είναι απλά εκδηλώσεις αλλά ακόμα ένα πεδίο αγώνα, ένα μέσο αλληλεγγύης σε συντρόφους, εγχειρήματα, αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, καταλήψεις, πολιτικούς διωκόμενους και πολιτικούς κρατούμενους. Ακόμα ένα μέσο για να διαχυθεί ο πολιτικός λόγος και να προωθηθεί η πολιτικοποιημένη τέχνη που παίρνει θέση απέναντι στο υπάρχον. Ακόμα ένα μέσο ζύμωσης και επικοινωνίας, χωρίς εμπορικά δίπολα διοργανωτών και καλλιτεχνών, καλλιτεχνών και κοινού, ψυχαγωγών και ψυχαγωγούμενων, παραγωγών και καταναλωτών του θεάματος. Μακριά από χιπ-χοπ φανφάρες και καπιταλιστικές λογικές και πρακτικές.

Για την ενοποίηση λόγου και πράξης και τον επαναπροσδιορισμό των σχέσεών μας.

Παραθέτω και το κείμενο που γράφτηκε από τους καλλιτέχνες και την Αντιεκπαιδευτική Επίθεση:

Τάσεις φυγής

Νιώθω κουρασμένος. Νιώθω ότι το έχω ξαναπεί.

Νιώθω ότι τα πάντα γύρω μου με πιέζουν και προσπαθούν να κάνουν το κεφάλι μου πολτό. Πρόσωπα και καταστάσεις που τα κούρασα και με κούρασαν αντίστοιχα. Κάθε μέρα που περνά έχει ως μοναδικό αποτέλεσμα να είμαστε πιο ξένοι στο τέλος της. Γνωρίζω ανθρώπους, μπλέκω μαζί τους, κάνουμε σχέδια, χτίζουμε σχέσεις, ανταλλάσσουμε ιδέες και οράματα, κάνουμε παρέα. Όλα αυτά μέχρι κάποιος να μην συμφέρει κάποιον κάπου. Βλέπω πως όλα βασίζονται στο συμφέρον, έτσι και οι σχέσεις δεν θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση σε αυτόν τον σκουπιδότοπο που ζεις και ζω.

Βλέπεις, ο καθένας βλέπει στον άλλον αυτό που θέλει να δει, διαμορφώνει στο κεφάλι του μια περσόνα, ένα προφίλ για τον άνθρωπο που έχει απέναντι του για να τον κάνει τον άνθρωπο που θα ήθελε να έχει απέναντι του. Έτσι τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα άλλωστε. Όταν φέρεις κάποιον στα μέτρα σου είναι πολύ πιο εύκολο να επικοινωνήσεις, να συνεργαστείς, να γίνεις φίλος, να ερωτευτείς, να γαμήσεις ή να γαμηθείς έστω. Και όταν κάποια πτυχή του άλλου σε ξεπερνά ή  δεν σε συμφέρει, απλά τον κάνεις στην άκρη. Όλα είναι εμπόριο. Οι ανθρώπινες σχέσεις πάει καιρός που έχουν γίνει σχέσεις ζήτησης-προσφοράς. Ο καπιταλισμός έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης λογικής και ηθικής. Κανείς δεν γίνεται αποδεκτός από τους άλλους για αυτό που είναι, αλλά για τα συμφέροντα που βρίσκουν οι άλλοι στο πρόσωπό του.

Βαρέθηκα να εκπροσωπώ συμφέροντα. Δεν θέλω να είμαι χρήσιμος, δεν θέλω να είμαι λειτουργικός. Δεν θέλω να είμαι αυτός που θα θυμηθείς όταν θα έχεις ανάγκη και που θα ξεχάσεις μόλις όλα πάνε καλά ξανά. Δεν θέλω να αναλώνομαι σε πράγματα που με καταναλώνουν. Δεν θέλω να είμαι αναλώσιμος. Ψάχνω διαφυγή από τις μνήμες σας, θέλω να με ξεχάσετε και να με αφήσετε ήσυχο. Προσπαθώ να χαθώ από τον κόσμο.

Όλα μου λείπουν όμως. Μου λείπει η ένταση και το τρέξιμο. Μου λείπουν οι κουβέντες και οι δράσεις. Μου λείπουν τα βράδια που περνάγαμε παρέα σε κάποιο κτήριο που δεν θα ξαναπατήσουμε. Μου λείπουν τα τηλέφωνα, η όρεξη και η καύλα για πράξη. Μου λείπει ο έρωτας. Μου λείπουν οι ψευδαισθήσεις μου.

Το ξέρω ότι δεν είμαι ότι ήθελες να είμαι. Ούτε εσύ είσαι ότι ήθελα. Όμως έχει πλάκα έτσι. Μπορούμε παρέα να γίνουμε ότι θέλουμε να είναι αυτός που έχουμε απέναντί μας κάθε φορά να είναι. Ψήσου να προσπαθήσουμε. Δεν αξίζει κανείς να φοβάται την αλλαγή. Γενικά δεν αξίζει κανείς να φοβάται, ο φόβος πάντα τζάμπα ήταν. Αυτό που αξίζει, και πολλές φορές κανείς το πληρώνει ακριβά, είναι το να προσπαθείς.

Το να φεύγεις από κάτι που σε τρομάζει μοιάζει εύκολο, αλλά αν το καλοσκεφτείς, ότι φοβάσαι κατοικεί μες το κρανίο σου. Που να κρυφτείς από τον εαυτό σου, έτσι δεν είναι διπλανέ?

Για το LIVE Οικονομικής ενίσχυσης του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού φιλοσοφικής

κείμενο που μοιράστηκε στο live:

ΝΑ ΑΠΟΤΑΞΟΥΜΕ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΑΣ ΤΟ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ, ΤΟ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΤΟΥ ΘΕΑΜΑΤΟΣ

Με αφορμή την συμμετοχή μας στην εν' λόγω πολιτική εκδήλωση αποφασίσαμε ότι είναι μια καλή ευκαιρία να παραθέσουμε κάποιες σκέψεις πέρα από τα κομμάτια μας πάνω στις σχέσεις των «καλλιτεχνών» και των πολιτικών εγχειρημάτων τα οποία καλούνται να στηρίξουν.

Καταρχάς, επιλέξαμε να συμμετέχουμε σε αυτή την εκδήλωση ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι φιλοσοφικής το οποίο δέχτηκε επίθεση από τις πρυτανικές αρχές με τελική έκβαση την εκκένωση του χώρου του στεκιού και την απαλλοτρίωση του αρχείου του. Ακόμα ένας λόγος συμμετοχής μας αποτελεί η δυνατότητα που μας δίνεται να προωθήσουμε τον λόγο μας, καθώς και η προσωπική ευχαρίστηση που αντλούμε από την ίδια μας την συμμετοχή στο μουσικό μέρος της εκδήλωσης. Για μας η στιγμή της σκηνής αποτελεί μια τελετουργία κατά την οποία ολοκληρώνεται μια πλευρά του πολλαπλού εαυτού μας. Η συμμετοχή μας προέκυψε έπειτα από συνεννόηση με άτομο το οποίο γνωρίζουμε προσωπικά, με το οποίο συνυπάρχουμε και σε πολιτικό επίπεδο και το οποίο εγγυήθηκε για μας πολιτικά στην συλλογικότητα του.
 
Με τη σειρά μας τώρα, αν και δεν μας καλύπτει εννοιολογικά η ταυτότητα «καλλιτέχνης», αναγνωρίζουμε ότι αυτό μας προσδιορίζει την δεδομένη στιγμή οπότε αναγκαστικά μέσω αυτής της ταυτότητας, σε συνδυασμό με την πολιτική μας ταυτότητα ως αναρχικοί, επιλέγουμε να αναδείξουμε κάποιες λογικές και πρακτικές, προϊόντα της καπιταλιστικής κουλτούρας, που ελλοχεύουν στα σπλάχνα των κινηματικών δομών και διαδικασιών.
 
Στην δυτική καπιταλιστική κοινωνία η οποία κτίζει και κτίζεται με κύριο διαμεσολαβητή της το θέαμα, οι επιχειρηματικές λογικές δεν αποτελούν ξένο σώμα άλλα υπάρχουν διάχυτες στο κοινωνικό πεδίο δομώντας τον καθένα από μας. Από τον πιο ανυποψίαστο έως και τον πιο υποψιασμένο.
 
Αντίληψη του καλλιτέχνη ως παραγωγού υπεραξίας
 
Όταν η χρησιμότητα του καλλιτεχνικού υποκειμένου δεν έρχεται σε αναλογία με την αισθητική, την πολιτική στάση του και το περιεχόμενο του λόγου του άλλα με την δυνατότητα του να παράξει κεφάλαιο τότε ο καλλιτέχνης δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από έναν παραγωγό υπεραξίας. Αποτελέσματα αυτής της λογικής είναι η επιλογή και προτεραιότητα γνωστών και «μεγάλων» ονομάτων που φτάνει μέχρι το ακραίο σημείο αυτά να επιλέγονται ακόμα και στην περίπτωση που αναπαράγουν και τροφοδοτούν κυρίαρχες ή και εχθρικές λογικές απέναντι στα ευρύτερα αξιακά του αναρχικού κινήματος. Όλο αυτό μετουσιώνεται στην απλή φράση «φώναξε όποιον να’ ναι αρκεί να μην είναι φασίστας και να μπορεί να μας βγάλει τις μπύρες».


Θεαματικοποίηση της κριτικής
 
Για μας οποιοσδήποτε κριτικός και ριζοσπαστικός λόγος παραμένει εγκλωβισμένος στα πλαίσια της έκφρασης αναπαράγει θεαματική λογική. Παρατηρούμε πολλές φορές την δράση των καλλιτεχνών να αντανακλάται μοναχά στα όρια της δήλωσης ριζοσπαστικού-κριτικού λόγου. Αυτή η αντίληψη αδυνατεί να υπερβεί τις σχέσεις πομπού-δέκτη, καλλιτέχνη-κοινού, με αποτέλεσμα να υπάρχει εξειδίκευση και κάποιοι να θεωρούνται "ειδικοί του λόγου" ενώ οι υπόλοιποι να καταλήγουν απλά "παθητικοί δέκτες" ή ακόμα χειρότερα ως εναλλακτικοί καταναλωτές που αντιλαμβάνονται τις αυτοοργανωμένες εκδηλώσεις ως δρώμενα που θα τους προσφέρουν ψυχαγωγία χωρίς αντίτιμο. Μια λογική καθαρά οικονομίστικη, μια λογική-ανάχωμα σε οποιαδήποτε προοπτική χειραφέτησης της συνείδησης , ένα εμπόδιο στην ανάπτυξη μιας κουλτούρας εκ βαθέων ανταγωνιστικής με το υπάρχον.
 
Η παραπάνω αντίληψη δεν αναπαράγεται μόνο από τους καλλιτέχνες, αλλά επιβεβαιώνεται και από τα πολιτικά εγχειρήματα τα όποια δεν αντιλαμβάνονται τον καλλιτέχνη ως πολίτικο υποκείμενο, την εκδήλωση ως μια πολιτική δράση, στην διοργάνωση και διεκπεραίωση της οποίας καλλιτέχνες και πολιτική συλλογικότητα συμμετέχουν ισάξια. Ακραία έκφανση αυτού είναι η συνολική συμμέτοχη του καλλιτέχνη στην δράση να αποτελεί μοναχά το μισάωρο του "μονόλογου" του. 

Κλείνοντας, θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν μιλάμε από την θέση του αναμάρτητου, αφού και εμείς με την σειρά μας έχουμε  αναπαράγει τις πιο πάνω προβληματικές λογικές είτε από την θέση του καλλιτέχνη, είτε από την θέση του καταναλωτή, είτε από την θέση του διοργανωτή. Επίσης θέλουμε να επισημάνουμε ότι προφανώς σε καμία περίπτωση δεν εξισώνουμε το κεφάλαιο που παράγεται για σκοπούς αλληλεγγύης και πολίτικου αγώνα με αυτό που παράγεται στους καπιταλιστικούς ναούς της ψυχαγωγίας για το στενό συμφέρον ενός ιδιώτη και της επιχείρησης του. Κεφάλαιο που αποτελεί προϊόν εκμετάλλευσης. Η υπέρβαση των προβληματικών λογικών που παραθέτουμε στο κείμενο αποτελεί για μας ένα πολίτικο ζητούμενο ενός ευρύτερου αγώνα, για την συνολική υπέρβαση του υπάρχοντος και της κουλτούρας του θεάματος που αυτό αναπαράγει. Επιθυμούμε να δούμε καλλιτέχνες και διοργανωτές να συμπράττουν ως πολιτικά υποκείμενα και κάθε εκδήλωση που θα απορρέει από αυτή τη σύμπραξη να αποτελεί μια συντριβή της παθητικότητας και της εξειδίκευσης που επιβάλλει η καπιταλιστική ορθολογικότητα.

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗΣ
 
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΜΑΣ.
 
ΣΚΑΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΘΗΤΙΚΟΤΗΤΑ
 
ΣΚΑΤΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΜΑΤΟΣ

                                                                              
 Ex nihilo, Σκλάβος
 Μάης, 2015, Αθήνα