19/6: Rap Live στην Vancouver Apartman για την οικονομική ενίσχυση της κατάληψης και της Αντιεκπαιδευτικής Επίθεσης..

 

Ραπ live, για την οικονομική ενίσχυση της κατάληψης Vancouver Apartman και της Αντιεκπαιδευτικής Επίθεσης.

Μια δράση καθαρά πολιτική, προϊόν συνδιαμόρφωσης από το μίασμα, εμένα, τον σαφώς αντίθετο, τον ex nihilo και της αναρχικής μαθητικής ομάδας Αντιεκπαιδευτική Επίθεση. Συνελεύσεις, πολιτική ζύμωση και συνδιοργάνωση από πολιτικά υποκείμενα, κόντρα στην παθητικότητα και τον πρακτικισμό της άκριτης εργαλειακής χρήσης των καλλιτεχνών από το πολιτικά εγχειρήματα για θεαματικούς σκοπούς. 

Οι εμπορευματικές σχέσεις αποδομούνται όταν καλλιτέχνες και πολιτικά εγχειρήματα αλληλεπιδρούν, δομούν σχέσεις πολιτικές, σχέσεις συντροφικές και πραγματώνουν από κοινού  δράσεις. Για εμάς τα κινηματικά lives, δεν είναι απλά εκδηλώσεις αλλά ακόμα ένα πεδίο αγώνα, ένα μέσο αλληλεγγύης σε συντρόφους, εγχειρήματα, αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, καταλήψεις, πολιτικούς διωκόμενους και πολιτικούς κρατούμενους. Ακόμα ένα μέσο για να διαχυθεί ο πολιτικός λόγος και να προωθηθεί η πολιτικοποιημένη τέχνη που παίρνει θέση απέναντι στο υπάρχον. Ακόμα ένα μέσο ζύμωσης και επικοινωνίας, χωρίς εμπορικά δίπολα διοργανωτών και καλλιτεχνών, καλλιτεχνών και κοινού, ψυχαγωγών και ψυχαγωγούμενων, παραγωγών και καταναλωτών του θεάματος. Μακριά από χιπ-χοπ φανφάρες και καπιταλιστικές λογικές και πρακτικές.

Για την ενοποίηση λόγου και πράξης και τον επαναπροσδιορισμό των σχέσεών μας.

Παραθέτω και το κείμενο που γράφτηκε από τους καλλιτέχνες και την Αντιεκπαιδευτική Επίθεση:

Τάσεις φυγής

Νιώθω κουρασμένος. Νιώθω ότι το έχω ξαναπεί.

Νιώθω ότι τα πάντα γύρω μου με πιέζουν και προσπαθούν να κάνουν το κεφάλι μου πολτό. Πρόσωπα και καταστάσεις που τα κούρασα και με κούρασαν αντίστοιχα. Κάθε μέρα που περνά έχει ως μοναδικό αποτέλεσμα να είμαστε πιο ξένοι στο τέλος της. Γνωρίζω ανθρώπους, μπλέκω μαζί τους, κάνουμε σχέδια, χτίζουμε σχέσεις, ανταλλάσσουμε ιδέες και οράματα, κάνουμε παρέα. Όλα αυτά μέχρι κάποιος να μην συμφέρει κάποιον κάπου. Βλέπω πως όλα βασίζονται στο συμφέρον, έτσι και οι σχέσεις δεν θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση σε αυτόν τον σκουπιδότοπο που ζεις και ζω.

Βλέπεις, ο καθένας βλέπει στον άλλον αυτό που θέλει να δει, διαμορφώνει στο κεφάλι του μια περσόνα, ένα προφίλ για τον άνθρωπο που έχει απέναντι του για να τον κάνει τον άνθρωπο που θα ήθελε να έχει απέναντι του. Έτσι τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα άλλωστε. Όταν φέρεις κάποιον στα μέτρα σου είναι πολύ πιο εύκολο να επικοινωνήσεις, να συνεργαστείς, να γίνεις φίλος, να ερωτευτείς, να γαμήσεις ή να γαμηθείς έστω. Και όταν κάποια πτυχή του άλλου σε ξεπερνά ή  δεν σε συμφέρει, απλά τον κάνεις στην άκρη. Όλα είναι εμπόριο. Οι ανθρώπινες σχέσεις πάει καιρός που έχουν γίνει σχέσεις ζήτησης-προσφοράς. Ο καπιταλισμός έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης λογικής και ηθικής. Κανείς δεν γίνεται αποδεκτός από τους άλλους για αυτό που είναι, αλλά για τα συμφέροντα που βρίσκουν οι άλλοι στο πρόσωπό του.

Βαρέθηκα να εκπροσωπώ συμφέροντα. Δεν θέλω να είμαι χρήσιμος, δεν θέλω να είμαι λειτουργικός. Δεν θέλω να είμαι αυτός που θα θυμηθείς όταν θα έχεις ανάγκη και που θα ξεχάσεις μόλις όλα πάνε καλά ξανά. Δεν θέλω να αναλώνομαι σε πράγματα που με καταναλώνουν. Δεν θέλω να είμαι αναλώσιμος. Ψάχνω διαφυγή από τις μνήμες σας, θέλω να με ξεχάσετε και να με αφήσετε ήσυχο. Προσπαθώ να χαθώ από τον κόσμο.

Όλα μου λείπουν όμως. Μου λείπει η ένταση και το τρέξιμο. Μου λείπουν οι κουβέντες και οι δράσεις. Μου λείπουν τα βράδια που περνάγαμε παρέα σε κάποιο κτήριο που δεν θα ξαναπατήσουμε. Μου λείπουν τα τηλέφωνα, η όρεξη και η καύλα για πράξη. Μου λείπει ο έρωτας. Μου λείπουν οι ψευδαισθήσεις μου.

Το ξέρω ότι δεν είμαι ότι ήθελες να είμαι. Ούτε εσύ είσαι ότι ήθελα. Όμως έχει πλάκα έτσι. Μπορούμε παρέα να γίνουμε ότι θέλουμε να είναι αυτός που έχουμε απέναντί μας κάθε φορά να είναι. Ψήσου να προσπαθήσουμε. Δεν αξίζει κανείς να φοβάται την αλλαγή. Γενικά δεν αξίζει κανείς να φοβάται, ο φόβος πάντα τζάμπα ήταν. Αυτό που αξίζει, και πολλές φορές κανείς το πληρώνει ακριβά, είναι το να προσπαθείς.

Το να φεύγεις από κάτι που σε τρομάζει μοιάζει εύκολο, αλλά αν το καλοσκεφτείς, ότι φοβάσαι κατοικεί μες το κρανίο σου. Που να κρυφτείς από τον εαυτό σου, έτσι δεν είναι διπλανέ?